Πέρασε πάνω από ένας χρόνος που η χώρα μας, χτυπημένη από τον covid-19 όπως όλος ο πλανήτης, αγωνίζεται για την αντιμετώπιση της πανδημίας με μεγάλες απώλειες σε ανθρώπινες ζωές και με δραματικές επιπτώσεις σε όλους τους τομείς της κοινωνικής και οικονομικής δράσης. Δεν θα μπορούσε λοιπόν ο αθλητισμός , κυρίως ο ερασιτεχνικός, να μείνει αλώβητος.
Η αθλητική κοινωνία , από την πρώτη στιγμή των περιοριστικών μέτρων τον Μάρτιο του 2020, συμμετείχε ενεργά και με υπευθυνότητα στην πρωτόγνωρη στις μέρες μας μάχη. Τηρήσαμε όλα τα μέτρα που υπέδειξαν οι λοιμωξιολόγοι και επανήλθαμε τον Μάϊο στην αθλητική δράση σύμφωνα με το πρόγραμμα της πολιτείας.
Δυστυχώς όμως φάνηκε ότι αυτό δεν ήταν αρκετό για να σταματήσουμε την επέλαση του ιού και στις αρχές Νοέμβρη η πολιτεία, ακολουθώντας τις υποδείξεις των λοιμωξιολόγων, προχώρησε σε νέα καταστολή των κοινωνικών και οικονομικών δραστηριοτήτων, καθώς και σε ολοκληρωτική απαγόρευση κάθε ερασιτεχνικής αθλητικής δραστηριότητας.
Όπως αποδείχτηκε όμως, η επιβολή οριζόντιων μέτρων κάθε άλλο παρά έλυσε το πρόβλημα. Ίσα-ίσα το επιδείνωσε και εδώ και μήνες είμαστε μάρτυρες μιας κατάστασης η οποία έχει φτάσει στο απροχώρητο.
Χιλιάδες αθλητές του ερασιτεχνικού αθλητισμού και παιδιά από τις ακαδημίες όλων των αθλημάτων, απέχουν από κάθε αθλητική δραστηριότητα με κίνδυνο όχι μόνο τη σωματική και πνευματική υγεία τους, αλλά και την σοβαρή πλέον πιθανότητα να απομακρυνθούν οριστικά από τον αθλητισμό.
Οι συνέπειες στην ελληνική κοινωνία και στην νέα γενιά θα είναι τραγικές.
Ταυτόχρονα η εμπειρία απέδειξε ότι η πανδημία δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με μέτρα που δεν έχουν συγκεκριμένη στόχευση ή εξειδίκευση ανά τομέα της κοινωνικοοικονομικής μας ζωής.
Για παράδειγμα δεν μπορεί να θεωρείται ότι η άθληση των ακαδημιών – ηλικίες από 6 έως 13 ετών – πρέπει να έπεται του ανοίγματος των δημοτικών σχολείων, αφού είναι πασιφανές ότι μία προπόνηση μίας ώρας 15-20 αθλητών, με τήρηση όλων των υγειονομικών μέτρων, ακόμα και σε ένα μικρό κλειστό γήπεδο είναι ασφαλέστερη από μία ώρα διδασκαλίας 25 παιδιών σε μία αίθουσα διδασκαλίας σχολείου.
Το έχει αναλύσει κανείς αυτό στους λοιμωξιολόγους; Τους έχει ενημερώσει κανείς ότι σε κάθε ένα παιδί σχολείου αντιστοιχούν το πολύ 2(δύο) τετραγωνικά μέτρα επιφάνειας, ενώ σε ένα κλειστό γήπεδο αντιστοιχούν τουλάχιστον 30(τριάντα) τετραγωνικά μέτρα; Για να μην μιλήσουμε για τον όγκο του αέρα που αναλογεί, αφού στο σχολείο οι αίθουσες έχουν ύψος 3(τρία) μέτρα, ενώ στο κλειστό γήπεδο το ύψος είναι τουλάχιστον
8(οκτώ)…
Θεωρούμε δε ότι τα στοιχεία, αν υπάρχουν – διότι υποψιαζόμαστε ότι δεν υπάρχουν – είναι βέβαιο ότι δείχνουν ότι στις ακαδημίες και στις υποδομές γενικά τα κρούσματα, αν δεν είναι μηδενικά, είναι πάντως αμελητέα. Για παράδειγμα στις ακαδημίες και στις υποδομές του Συλλόγου μας από πέρυσι τον Μάιο μέχρι το Νοέμβριο που λειτουργούσαμε, ουδέν κρούσμα παρουσιάστηκε. Προς τι λοιπόν το διπλομαντάλωμα των γηπέδων, τόσο των κλειστών , όσο και των ανοιχτών;
Καλούμε την προσωρινή διοίκηση της ΕΟΚ, την ΕΣΚΑ και τις άλλες ενώσεις
πανελλαδικά να αναλάβουν άμεσα πρωτοβουλίες για το άνοιγμα των ακαδημιών των σωματείων.
Οι πρωτοβουλίες αυτές πρέπει να συμπεριλαμβάνουν:
- Την επεξεργασία υγειονομικού πρωτοκόλλου από επιτροπή εμπειρογνωμόνων που θα συσταθεί άμεσα στο πλαίσιο της ΕΟΚ , με την αξιοποίηση της υπάρχουσας
εμπειρίας και των νέων δυνατοτήτων της τεχνολογίας(self test, κ.α.) - Την κατεύθυνση συγκέντρωσης υπογραφών υποστήριξης της άμεσης επανέναρξης των ακαδημιών από όλα τα σωματεία, αλλά και από προσωπικότητες της καλαθοσφαίρισης(αθλητές, αθλήτριες, προπονητές, διαιτητές)
- Την επιδίωξη της συνεργασίας και αλληλοκατανόησης με το Υφυπουργείο Αθλητισμού και την Γενική Γραμματεία
- Τον προγραμματισμό σειράς διαβημάτων προς την πολιτεία και την επιτροπή των λοιμωξιολόγων
Είμαστε βέβαιοι ότι τα σωματεία είναι σε θέση να αποδείξουν ότι μπορούν να λειτουργήσουν με πειθαρχία και υπευθυνότητα για την τήρηση όλων των επιβαλλόμενων μέτρων προστασίας της υγείας των παιδιών μας .
Ας μην στερήσουμε άλλο το δικαίωμά τους στην άθληση, γιατί (πρέπει να) είναι αναπόσπαστο μέρος της παιδείας τους.
Και αν για την σχολική αίθουσα υπάρχει το υποκατάστατο της τηλεκπαίδευσης, στον αθλητισμό δεν έχει ανακαλυφθεί ακόμα το υποκατάστατο του γηπέδου